jälkikirjoitus | post scriptum

O Planecie K . usłyszałem pierwszy raz, o ile pamięć mnie nie zwodzi, chwilę po wydaniu tej książki na początku 2020 roku. Słuchałem wtedy rozmowy radiowej z Piotrem Milewskim -- trafiając na nią zapewne zupełnie przypadkowo, gdyż radia w wersji live słucham coraz rzadziej, oddając się namiętnie procederowi odtwarzania podcastów. Temat szeroko rozumianej perspektywy dalekowschodniej od dawna mnie delikatnie przyciąga (mam w zanadrzu kilka zagadnień, o których chciałbym kiedyś dowiedzieć się czegoś więcej -- zapisuję powoli na swoim koncie goodreads książki warte uwagi). Dlatego pomysł sięgnięcia po  Planetę K. Pięć lat w japońskiej korporacji Piotra Milewskiego wydał mi się całkiem dobry. Pomyślałem też, że po -- bardzo fajnej skądinąd -- książce Zofii Trębacz  Nie tylko Palestyna. Polskie plany emigracyjne wobec Żydów 1935-1939 przyda mi się chwila oddechu nad reportażem. W zasadzie czynnikiem decydującym o wyborze książki okazała się również pogoda. Chciałem w końcu ruszyć się do

Nie wiem, czy to będzie dobre ujęcie i zagajenie tematu, ale po książce Michała Trębacza Izrael Lichtenstein. Biografia żydowskiego socjalisty poszedłem po linii rodzinnej, sięgając po książkę jego Szanownej Małżonki, Zofii Trębacz  Nie tylko Palestyna. Polskie plany emigracyjne wobec Żydów 1935-1939 , wydanej przez Żydowski Instytut Historyczny im. Emanuela Ringenbluma . Muszę przyznać, że byłem jej niesamowicie ciekawy -- Zofia Trębacz poruszyła bowiem temat, który (tak na moje oko laika) w kontekście historii dwudziestolecia międzywojennego w Polsce, ale również w kontekście historii polskich Żydów, jest rzadko poruszany (co najwyżej ograniczając się do słynnego hasła Żydzi na Madagaskar  [ 1 ]). Ze wszystkich branych pod uwagę kierunków emigracji miejsce to stało się najpopularniejsze, gdyż -- jak zaznacza autorka --  "wydaje się (...), że działania, jakie podjęto w celu zorganizowania osadnictwa polskich czy też, szerzej, europejskich Żydów właśnie w tej części świata, nie b