jälkikirjoitus | post scriptum

Gdyby powiedzieć, że pierwsza część publikacji autorstwa Bogusława Drewniaka Teatr i film Trzeciej Rzeszy w systemie hitlerowskiej propagandy ( Organizacja życia teatralnego ) jest bardzo faktograficzna, to tak, jakby nie powiedzieć nic. W największym skrócie i uproszczeniu to świetne zestawienie w ramach who is who , od "wybitnych", "wspaniałych" oraz "niezwykle uzdolnionych" po tej części może zakręcić się w głowie. W zasadzie już potężny aneks z 34 tabelami i dwoma zestawieniami oraz takiż sam skorowidz osób (doliczając kilkustronicową bibliografię selektywną -- łącznie 121 stron) powinny dać do myślenia. Polityka repertuarowa teatrów dramatycznych -- podobnie. W książce zdecydowana większość nazw utworów (sztuk dramatycznych, utworów muzycznych), jak również pewna część zwrotów, podawana jest wyłącznie w oryginalnej formie -- bez tłumaczenia. Co ciekawe, autor (czy też może bardziej wydawca...?) w tym podejściu nie jest konsekwentny, także

Przemoc i dzień powszedni w okupowanej Polsce pod redakcją naukową dr hab. Tomasza Chincińskiego to cykl tekstów naukowych polskich i zagranicznych historyków, których oś stanowi szeroko pojęte zagadnienie przemocy. Publikacja stanowi pokłosie konferencji naukowej o tytule tożsamym z publikacją, zorganizowanej -- co istotne -- przez Muzeum II Wojny Światowej i Niemiecki Instytut Historyczny w Warszawie w dniach 19-22 listopada 2009 r (przyczynkiem była 70. rocznica wybuchu drugiej wojny światowej w Europie). To taki prztyczek w stronę tych, którzy potrafią mówić jedynie o niemieckim zakłamywaniu historii. Publikacja podzielona jest na 5 części. Pierwsze dwie dotyczą niemieckich oraz sowieckich struktur i obliczy przemocy -- z miast na warsztat wzięte są Poznań ( Urzędnicy władzy czy świata? Polityka personalna Arthura Greisera w Poznaniu autorstwa Petera Kleina), Gdynia ( Wybrane aspekty nazistowskiej polityki ludnościowej w okupowanej Gdyni w latach 1939-1940 autorstwa

O tej publikacji nie da się w dwóch słowach. To jedna z tych książek, o których trudno coś syntetycznego napisać, ale nie ze względu na jej znikomą wartość -- a wręcz odwrotnie. Kulturowe wymiary ludobójstwa to taki sztambuch pojęciowy -- zestaw rozważań z obszaru filozofii, historii, literatury czy sztuk wizualnych, które koncentrują się wokół zbrodni ludobójstwa, ukazując to zagadnienie z różnych perspektyw. Jej zawartość stanowią teksty dotyczące m.in. Holokaustu, ludobójstwa w Rwandzie z 1994 r. czy ludobójstwa Ormian (oraz innych mniejszości) z lat 1915-1917, na warsztat zaś wzięte są m.in. prace Jeana Hatzfelda ( Nagość życia: Opowieści z bagien Rwandy , Sezon maczet , Strategia antylop ), Jeffrey'a Eugenidesa ( Middlesex ) oraz Jonathan Littell ( Łaskawe , Suche i wilgotne ). W tle pojawiają się konteksty teorii banalności zła Hanny Arendt , eksperymentów Milgrama i Zimbardo , problematyka estetyzacji ludobójstwa (rozważania w kontekście zdjęć Nhem Ena ), mitolo