jälkikirjoitus | post scriptum

Wiedziałem, że ta książka  Piotra Zaremby gdzieś u mnie na półce leży i czeka na dobrą okazję, o ile w ogóle o takiej można mówić w przypadku życiorysu Jarosława Kaczyńskiego. Ostatnie lata (nie)rządów Prawa i Sprawiedliwości, najważniejszego politycznego dziecka braci Kaczyńskich, coraz bardziej mnie do tej książki przybliżały.  Autor biografii nie jest człowiekiem z mojej politycznej bajki, ale w przypadku biografii politycznych -- czy nawet szerzej: książek z polityką w tle -- może to działać nawet na plus. Co o Jarosławie Kaczyńskim myślę, to myślę (a nie są to myśli przesycone ciepłymi uczuciami), dlatego perspektywa prawicowego publicysty była dla mnie bardziej kusząca niż zajadłego przeciwnika rządów PiS.  Zaletą sięgnięcia po tę biografię jest także upływ czasu od jej wydania (2010 r.) oraz jej zupełnie inny kontekst, wynikający z ciągle trwającej aktywności politycznej J.Kaczyńskiego -- tym razem znowu w roli zwycięskiego lidera politycznego. Moment jej wydania, czyli 2010 r.

W ostatnim okresie znowu mam więcej na głowie, kończąc powoli rzeczy, które dokończyć już dawno powinienem ( First Things First ). Brakuje w związku z tym czasu na pisanie o książkach, które (pewnie bardziej niż czytam) podczytuję w tak zwanym międzyczasie . A muszę też przyznać, że zafundowałem sobie dobrą jazdę w głowie, zabierając się najpierw za  Ciemno, prawie noc Joanny Bator  [ 1 ], następnie zaś biorąc do ręki  Wrócę, gdy będziesz spała. Rozmowy z dziećmi Holocaustu   Patrycji Dołowy . Obie książki w kategorii "wspomnienia z dzieciństwa" raczej nie do polecenia dla emocjonalnych wrażliwców. Do książek w stylu  Wrócę, gdy będziesz spała (holokaustowe wspomnienia tych, którzy w czasie II wojny światowej byli zaledwie dziećmi) podchodzę z dużym dystansem. Mam przeświadczenie o bardzo dużym ryzyku -- nomen omen -- infantylizacji zagadnienia; w końcu nie można wymagać od pamięci dzieci więcej, niż były wówczas w stanie zrozumieć czy przyswoić. Część wydarzeń, których wów