jälkikirjoitus | post scriptum

  Po  niedokończonym "Tako rzecze Zaratustra" przyszła pora na odtrutkę, zaś niezawodna M. podsunęła mi pod nos nówkę -- zapis rozmów z Janem Karskim, wyemitowanych w Głosie Ameryki (książka wydana przez Wydawnictwo Naukowe PWN w tym roku, przedmowa napisana przez autora jest z sierpnia). Cóż, chyba musiałem jej sporo opowiadać o wrażeniach po spotkaniu w ramach promocji projektu Jan Karski -- powrót bohatera . Karski to nie był człowiek, obok którego dało się przejść zupełnie obojętnie. Ferował ostre wyroki, przez co zaszedł za skórę wielu ludziom, zaś jego historia nie wybiła się tak, jak historia innego znanego kuriera (swoją drogą sam Karski miał tego świadomość, co nie przeszkadzało mu pozostawać przy swoich kontrowersyjnych poglądach). Od wskrzeszenia Polski pod koniec pierwszej wojny światowej aż do jej zgonu w następstwie drugiej wojny światowej raz tylko dane było Polakom zdecydować samodzielnie o swoim losie. Było to podczas wojny polsko-bolszewiskie

Człowiek chciał trochę popróbować kultury przez duże K., a że od lat gdzieś po głowie kołatało się stwierdzenie Also sprach Zarathustra ("Tako rzecze Zaratustra"), toteż postanowiłem wziąć i spróbować. Pomocną dłoń wyciągnęła fundacja Nowoczesna Polska , prowadząca kapitalny projekt wolnelektury.pl ( polecam! ). Pobrawszy ze strony elektroniczną wersję dzieła Friedricha Nietzschego (do przeczytania także bez pobierania na dysk) przystąpiłem do. Na samym początku wielka uciecha, bo i znajome "Bóg umarł", i o człowieku między zwierzęciem a nadczłowiekiem, na linie nad przepaścią Gdy Zaratustra sam pozostał, rzekł do swego serca: „Czyżby to było możliwe! Wszak ten święty starzec nic jeszcze w swym lesie nie słyszał o tym, że Bóg już umarł!” Jednak później było już tylko gorzej. Być może nie zostałem wyposażony w dar zrozumienia mędrkowania filozofów , kiedy to spośród miliona porad, złotych sentencji, wskazówek o odrzuceniu człowieka i skierowa