Chodziło tylko o wybór sposobu umierania

Podobno teraz jest znacznie trudniej, większe zdenerwowanie i większy stres, bo teraz chodzi o życie. Tam chodziło o śmierć, nic nie można było zrobić, nic większego się nie mogło zdarzyć.

Była z nimi dziewczyna, Ruth. Siedem razy strzelała do siebie, zanim trafiła. Duża, ładna dziewczyna z brzoskwiniową cerą, ale zmarnowała nam sześć naboi.

Z rzeczami niewyobrażalnymi, bo któż dzisiaj tak naprawdę zrozumie te czterysta tysięcy, które przeszło przez umschlagplatz [więc niech będzie 320 tysięcy, przecież to już nie ma żadnego znaczenia].

" 'Oszaleliście?' mówili, kiedy próbowaliśmy ich przekonać, że to nie do pracy ich wiozą. 'Posłano by nas na śmierć z chlebem? Tyle chleba zmarnowaliby?!' "

Przeszło łagodnie, choć ludzkość już dawno umówiła się, że umiera się z bronią w ręku.

Prawdziwie estetyczna śmierć. Tylko tak należy umierać.

Byle nie leżeć bezwiednie jak w szpitalu na trzecim piętrze czekając na wyrok (patrząc na gwałconą we wnęce sali dziewczynę przez własowców [lub też żołnierzy RONA] -- sześciu lub ośmiu), mieć kogoś, kto w razie konieczności zasłoni swoją dłonią brzuch, zdjąć pantofle wierząc, że w ten sposób przejdzie się bezpiecznie pole minowe na ulicy Promyka.

Cóż to za prawdziwy pech.

Ten jedyny, który przeżył, nie nadawał się na bohatera.

Książka:

Hanna Krall, Zdążyć przed Panem Bogiem, Wydawnictwo a5, Kraków.